دیازپام، خودکشی، اعتراض، کلی سوال بی جواب

در بخش اورژانس بیمارستان دخترجوانی بود که ظاهرا معتاد بود و بخاطر نرسیدن مواد قرص خورده تا کمی آرام شود
حدودا سی و چند ساله به نطر می رسید. تنومند و قوی هیکل بود. بعلت سر نگرفتن معامله ماشین پنجاه تا قرص دیازپام خورده تا راحت شود
زن جوانی بود که از دست مادر شوهرش به ستوه آمده بود و ....ا
این یکی خیلی جالب ! بود . پیرزن تقریبا شصت ساله بود. چون پسرش عاشق دختری شده و او از دختره خوشش نیامده به نشانه اعتراض ! صدتا قرص دیازپام خورده تا ....ا
همانطور که داشت خبر را با موبایل به کسی می داد زار زار زد زیر گریه . بعد هم شروع کرد تو سر خود زدن و داد و بیداد و ... معلوم شد که پدرش رفته و زن دیگری اختیار کرده و مادر پنجاه ساله اش به نشانه اعتراض ! چندتایی قرص دیازپام خورده تا ...ا
این یکی خیلی بد شانس بوده ! پسر جوانی بود که صد و پنجاه تا قرص دیازپام خورده و جهت محکم کاری هم خود را از طبقه پنجم یک ساختمان پرت کرده پائین ! اما تنها دماغش شکسته بود و ...ا
دو تا زندانی هم در بخش بودند که در زندان خودکشی کرده بودند از همان طریق خوردن قرص دیازپام
دختری بود که چون دوست پسرش را با دیگری دیده به نشانه اعتراض ! این کار را کرده بود

پسر نوجوانی بود که صدتا قرص دیازپام خورده بود خواهرش می گفت چون به هر آنچه که خواسته بود ، رسیده بود
و قس علی هذا !!ا

روش خودکشی اکثر این آدمها خوردن همان چند قرص کذایی است . سوالی که در اینجا مطرح می شود این است که: براستی این آدمها این قرصها را از کجا گیر آورده اند ؟ از این هم که بگذریم واقعا آدمها به کجا می رسند که احساس می کنند اینجا همان آخر خط است ؟ چرا از ادامه دادن هراس و واهمه داریم ؟ چرا نیک مبارزه کردن را نیاموخته ایم ؟ چرا کمی سرمان را آنطرف و اینطرف نمی چرخانیم تا دریابیم که راههای دیگری هم هست ؟ چرا اینقدر تنبلیم ؟ چرا همیشه برای رسیدن به مقاصد خود از کوتاه ترین راه ممکن استفاده می کنیم ؟ آیا برای نشان دادن اعتراض خود، باید خود را کشت ؟ باید نبود تا اعتراض کرد ؟ مگر در حضور و بودن اعتراض ـ حالا به هر وضعی ـ امکان پذیر نیست ؟ چرا اینقدر ضعیف شده ایم که اوج قدرتمان باید در نیستیمان تحقق یابد ؟ یعنی واقعا این آدمها هیچ تعلق خاطری در این دنیا ندارند که گوی فرار را می ربایند ؟ آدمی به کجا می رسد که تا این حد ترس از رویارویی بر تمام ارگانهای بدنش مستولی می شود که دست به چنین کاری می زند ؟ کدام دلیل و منطق توجیه پذیری اعلام داشته که تنها راه اعتراض به شرایط موجود خود را کشتن است ؟

آیا آنها هم می دانستند که روزی چنین کاری خواهند کرد ؟ زندگیشان چنین پایانی را در بطن خود می پروراند ؟
آیا این همه ماجراست ؟ تصور اینکه هر شب تنها در یکی دو ساعت و آنهم به یکی از بیمارستانهای شهر و کشورمان اینهمه مورد این چنینی مراجعه می کنند مو را به تن آدمی سیخ می کند ؟ تصویر این همه آدم افسرده و مأیوس و دلسرد و نا امید و عصبی و نا آرام و نا متعادل و ... در اطراف خود واقعا وحشتناک است ؟ نمود این همه آدم که به این نتیجه رسیدند که دنیا و ما فیها دیگر ارزش دیدن ندارد نماینگر چیست ؟ آمار این همه آدمی که از بین همه راههای موجود تنها آسانترین و بی نتیجه ترین راه را می روند براستی که حکایت از چه ضعف و فاجعه ای آنهم با این وسعت دارد؟ آنها چه طور به این نتیجه می رسند که دنیا دیگر ارزش دیدن ندارد ؟
حالا به تمام اینها باید آمار خودکشی آدمهای مهم و سر شناس را باید افزود
در ضمن در فصل پائیز و زمستان هم به خاطر هوای گرفته و ابری و ... آمار خودکشی کردن بالاتر است

بعد التحریر: کلی صحبت در این باره هست و اکثرا هم می دانند به اضافه دهها سایت مربوطه که باز نمی شد و ...ا