از دست دادن اهمیت شخصی

به دلیل احساس اهمیت شخصی این تصور به ما دست می دهد که چیزی خاص هستیم. حس می کنیم با ارزشتر و مهمتر از دیگر اشخاص یا موجودات زنده ایم. چنین گرایشی هر گونه شالوده واقعی را از بین می برد. بعلاوه برای ما زیان بخش و محدود کننده است ،زیرا این اهمیت شخصی است که مجبورمان می کند همواره در برابر محیطمان به وضع خود سر و صورتی بدهیم
وقتی که خود را مهم حس می کنیم، ناگزیریم خویش را از انسانهای اطرافمان متمایز سازیم. از طرفی مجبوریم دائما خود و اعمالمان را شرح دهیم. موقعیتها و اتفاقاتی را که ما دوست نداریم، نباید بپذیریم یا به حال خود وا گذاریم. تا هنگامی که قربانی اهمیت شخصی خود هستیم، باید اعتراض کنیم و در برابر آن مقاومت ورزیم. همه اینها مانع از این می شود که " گذشته شخصی" را از بین ببریم و رها از شر قید و بندها و شرایط زندگی روزمره باشیم

ا"خود را مهم شمردن یکی از چیزهایی است که باید ر هایش کرد، درست مثل گذشته شخصی"ا

هنگامی که مهم بودن خویش را از دست بدهیم، به احساس آرامش و آسایش عظیمی می رسیم

ا"همواره حس می کنی که موظفی اعمالت را توجیه کنی، گویی تنها فرد روی زمین هستی که به او بی عدالتی شده است. این احساسِ قدیمیِ اهمیتِ شخصی است ... خودت را خیلی جدی می گیری، در نظر خودت به طور وحشتناک مهمی و این باید عوض شود. آنقدر مهمی که فکر می کنی حق داری نسبت به همه احساس ملالت کنی. آنقدر مهمی که به خودت اجازه می دهی وقتی اوضاع بر خلاف میل تو است بگذاری و بروی. شاید گمان می کنی که این نشانه ای از شخصیت قوی است ؟ نه مسخره است. تو ضعیفی ! خودپرستی ! به خاط اهمیت فوق العاده که همواره برای خود قایل بوده ای، هیچ کاری را به انجام نرسانده ای."ا

اهمیت شخصی آن چیزی است که ما را به "گذشته شخصی" پیوند می دهد. ما را وابسته به اشیایی می سازد که بایستی خود را از قید آنها رها و جدا سازیم. بعلاوه احساس مهم بودن، ما را در ارتباطات راستین زندگی کور می سازد

ا"تا هنگامی که فکر می کنی مهمترین چیز عالم هستی، قادر به شناخت دنیای اطرافت نیستی. مثل اسبی با چشم بند خواهی بود و خودت را، از هر چیز دیگر، جدا خواهی دید"ا

ا>> بخشهایی از آموزشهای " دون خوان " به کارلوس کاستاندا<<ا