وجودهایی به وسعت دریا

در اوج شلوغی وبکش بکش انتخابات سالروز شهادت یا مرگ این دو بزرگمرد گم شد، محو شد، نیست ونابود شد. دو مردی که بودن امروز خویش را تا حد زیادی مرهون آنانیم، دو مردی که فریادهای رسای امروزمان را وامدار فریاد خاموش آنانیم، این روزها که صدای عدالت و دموکراسی و آزادی و عدم وابستگی و چه و چه را از آنها آموختیم
دکتر چمران و دکتر شریعتی را دینی بس بزرگ است بر گردن این ملت، اما اوج بزرگداشت و یادی که از آنان داشتیم ختم شد به چند جلسه وبیلبورد در بزرگراه ـ البته فقط از چمران ونه از شریعتی ـ که از شریعتی بیلبورد زدن گویا گناه کبیره است
راستی در وجود ونهان این آدمها چه چیزی نهفته بود که هیچکس نتوانست ادعا یی چون " شریعتی زمانه " یا " دکتر مصطفی چمران زمانه " بودن را داشته باشد ؟؟؟
یا بهشتی و رجائی و مطهری ودیگران ... کم نیستند آدمهایی که نماد وسمبل یک ملت بودند ... آدمهایی بس سترگ ووسیع که گویی دنیا را مجال بودن خویش نمی یافتند
اینجور آدمها تمام شدند ورفتند ، به تاریخ پیوستند ، تکرار ناپذیرند ، دور از دسترس وخارج از وهم وتصورند؛ تنها می توان ادعا داشت که راهشان ادامه دارد ومی توان شاید بر مسلک آنها چند صباحی قدم برداشت ... همین وبس!!!ا
من این جمله شریعتی را بسیار دوست می دارم که گفته: " باید آنقدر "نه" گفتن را بیاموزیم وتجربه کنیم تا خود را برای یک "آری" بزرگ وآرمانی یک "آری" سرنوشت سازآماده کنیم


یادشان گرامی ، راهشان پر رهرو واندیشه اشان جاوید باد